Lodowiec

Curre Calypso

-..i będziesz..
Dokończyła za niego, nie ukrywając nuty nadziei.Ogier wydawał się być interesujący rozmówcą, więc czemu miałby odejść.Za dużo przeżyła takich sytuacji by dopuścić do następnej..
Zastrzygła uszyma, następnie energicznie potrząsając łbem, na który spadła garstka śnieżynek.

Desire

~ Skąd taka pewność w Twoim głosie, belle femme? ~ zmrużył lekko powieki, a wachlarz ciemnych rzęz przysłonił migoczące w jego skrytych oczach iskierki lekkiej inklinacji.

Curre Calypso

Uśmiechnęła się pobłażliwie.
-Wierze iż coś ..lub ktoś w końcu Cię zatrzyma wędrowcze.
Odparła błogo..beztrosko.Cały czas stała w bezruchu, wpatrując się w nieznajomego. Choć chłód, sprawił iż kończyny zesztywniały, i były niczym cztery kłody, nie narzekała.

Desire

~ Kto? ~ wyszeptał, chcąc, by z jego ust padało jak najwięcej pytań. Nieznajoma klacz mogła wręcz poczuć gorący oddech z jego chrap. Czy nawet księżyc na niebie zapragnął stchórzyć i schować się wraz ze stadem gwiazd za ciemnymi obłokami mroku?

Curre Calypso

-Niestety moja wiedza nie obejmuje przyszłości, lecz kto wie..
Odparła zajmująco, a jej ślepia ożywiły się.Ruszyła wolnym stepem, zmuszając swe kończyny do ruchu.
-..może ja się skuszę ?
I ona teraz ograniczyła się do szeptu, zachowując powagę.Minęła ogiera, po czym ponownie stanęła, omiatając obojętnym spojrzeniem lodowiec.

Desire

~ Ryzykujesz wiele, zbłąkane dziecko. Czyżbyś poszukiwała przewodnika? ~ wszak krainy nie znał, ale życie aż za dobrze. Ciemne oczy nie wykazywały raczej żadnych uczuć.

Curre Calypso

-Nie szukam, zazwyczaj znajduje się nieświadomie..sam.
Niemalże podskoczyła, czując przesuwające się po jej ciele zimne łuski, gdzieś w okolicach guza piętowego.Skarciła wzrokiem Floora, następnie spoglądając go na karusa.
-Czy ty nim jesteś ?

Beast

Zjawił się jak cień na lodowcu. Jego grzywą pomiatał silny wiatr. Co jakiś czas ślizgał się na niepewnym gruncie, lecz nie upadał. W końcu wszedł na wcześniej upatrzony pagórek. Jego wzrok prześliznął się po obecnych koniach, lecz żaden z nich nie przykuł jego uwagi na dłużej niż chwilę. Powietrze było prawdziwie orzeźwiające.

Sonea

Jak najlepiej podkreślić swoje przybycie? Nie informując nikogo o tym. Tak postąpiła Sonea.
Siwa klacz, o długiej, połyskującej śnieżnej grzywie była mistrzynią kamuflażu. Nieodłączny był oczywiście ironiczny uśmiech, który wyraźnie dawał do zrozumienia, że nie była amatorką nawiązywania kontaktów. Jednocześnie starała się ukryć w ten sposób swoje rozczarowanie i złość. Jej stado nie czuło żalu, nie czuła Go.
Zaledwie kilka chwil temu rzuciła kochanka, którego, jak sądziła, kochała. Co było zupełnie niezgodne, oznaczało, iż jest zwykłą słabą klaczą.
Nie zmieni siebie. Nie mogłaby tego zrobić.
Pozostanie sobą, na zawsze. Tylko z kim pozostanie sobą na zawsze? Przypuszczalnie była nastawiona na zero trwałych związków, ale Diomedes.
Diomedes.
Wiatr jak gdyby szeptał jego imię, dotykał jej, dawał jej jasno do zrozumienia Wróć - zamknęła oczy, podniosła łeb ku górze i odparła - Wybacz.

Diomedes

Był wolny. Od dawna wędrując po najcichszych i najsamotniejszych zakątkach świata, znów wrócił. Szukać Sonei. On sam twierdził że był głupkiem ale ją kochał.
Jego o wiele dłuższa niż ostatnio grzywa powiewała lekko na wietrze, a wysokie, smukłe i o wiele silniejsze nogi stąpały pewnie lecz delikatnie po wielkim lodowcu.
W oddali, jego czarne głębokie oczy dostrzegły klacz śnieżnobiałej maści. Wiedział kto to. Czuł że jego serce zabiło mocniej. Stanął i podniósł łeb. Beznamiętnym wzrokiem błądził po jej ciele. Było zimno lecz w środku poczuł ciepło, jej dotyk.

Sonea

Bała się. Jej rozum, koński rozum, krzyczał - Odejdź, nim on podejdzie. Nie bała się o siebie - bała o niego. Zacisnęła powieki, i odwróciła się przodem do niego. Grzywa zawiała na wietrze.
Co miała uczynić - by był bezpieczny? Co? Jęknęła cicho. Więc to on. Nie zmienił się, ani odrobinę. Czy widzi Go ostatni raz?
Nie potrafiła stwierdzić, czy tak.
Ale wiedziała, że w środku wszystko chciało pozwolić, by trwali razem.
Stało przed nią spełnienie marzeń. Ma z nich nie skorzystać ...?
Czekała tak, czekała. Zupełnie bezbronna, do niczego.

Diomedes

Zarżał cicho, było to wręcz parsknięcie. Napiął mięśnie. Nie wiedział czy podejść czy nie, jego umysł był kompletnie pusty, ciało pozbawione emocji. A serce niespokojne i gorące. Podszedł o krok. Zatrzymał się znów napawając widokiem. Nie wiedział co będzie teraz właściwe. Patrzał tylko na nią.

Sonea

Zmarszczyła brwi, wręcz niezauważalnie. Westchnęła, ale żadna inna część ciała nie poruszyła się. Wlepiła w niego wzrok.
Cisza. Jej ukochana cisza.
Jej miłość tu stała. Miłość. Nie znała tego.
Błąd. Znała.
Jej umysł był jak mechanizm.

Mogłoby być tak jak dawniej. Jak dawniej. Ale ona nie potrafiła ... nie potrafiła zapomnieć o tym, kim w rzeczywistości była. Zmiana była tutaj nie możliwa.
Wreszcie drgnęła. Przestąpiła z nogi na nogę, odwracając wzrok, z którego trudem nie kapały łzy.

Diomedes

Dostrzegł ruch wyczuł emocje. Podszedł kilka kroków bliżej. Dzieliło ich może z pięć metrów. Stanął i wpatrywał się w nią beznamiętnym wzrokiem.

Sonea

Nie ... - wyszpetała cicho.
Ale miała odejść? To by było raczej głupie i bezsensowne. Objaw tchórzostwa.
Ale tchórzostwa o niego! To usiłowała sobie wmówić. Ble, wytłumaczyć.
Cóż miała zrobić? Za chwilę nie wytrzyma tej presji.
Cofnęła się, szeptając - Wybacz mi ..