Lodowiec

Diomedes

Usłyszał słowa które przeminęły szybko i cicho. I ona się cofała. Jakby miała uciec. Jakby ponownie miał ją stracić. Po prostu znów czuł, że ona się rozpłynie, a on chciał ją złapać. I zostawić przy sobie.
Zrobił szybki krok w jej kierunku.
-Rozumiem cię Soneo. Może ci się nie wydaje ale ja to rozumiem. I wybaczam ci. Tylko nie uciekaj znów.
Powiedział i stanął bardzo blisko niej. Chciał jej dotknąć, chciał jej dotykać cały czas.. Oddychając niespokojnie stał przed nią i patrzał głęboko w oczy. W końcu lekko schylił głowę i otarł się gnaszem o jej gnasz, wdychając jej świeży zapach.

Sonea

Zacisnęła powieki, trzęsąc się delikatnie. - Wiem. Staram się to zrozumieć, rozumiem - z trudem wymawiała każde słowo.
Ale musiała mu powiedzieć. - Uciekam dla Ciebie, tylko dla Ciebie. Boję się. - odparła z delikatną złością. Na niego? Nie. Na prawo. Głupie" Prawo jej stada. - Jestem w pełni świadoma, że możesz przeze mnie zginąć. Rozumiesz, prawda?
- Gdyby to było takie proste, to nadal bylibyśmy szczęśliwi jak nie dawno. Wolę patrzeć na Ciebie, przyjaźnić się, i udawać, że nic nie jest między nami, niż pozwolić, byś zginął. - wyjąkała.
- Jesteś istotą, stworzeniem moich marzeń, ale z własnym rozumem, i nie mogę pozwolić, byś przeze mnie stracił życie.

Diomedes

-W takim razie pozwól mi zginąć. Ale ja pragnę zginąc, będąc szczęśliwy z Tobą. Soneo, ja wiem..., ja żyję tym, że jestem twoją wyobraźnią. Bez Ciebie jestem tylko duchem... Jestem nikim. Nie ma mnie.-
Powiedział, i zwiesił łeb. Odsunął się o krok. Pozwolił jej być górą. Nie chciał już walczyć. Nie był wojownikiem. Był tchórzem, samobójcą. Ale kochał ją.... Z miłości robi się różne głupie rzeczy...

Sonea

- Czy słyszysz, o co mnie prosisz? - łkała cicho, rozumiejąc jednak, i pragnąc tego samego. - Mam patrzeć jak umierasz? - wyszeptała.
Nic się dla niej teraz nie liczyło.
Tylko on.
Jeżeli tego chciał, chciał dla niej ryzykować ... cóż - nie miała wyjścia. Nie. Nie mogła.
Podeszła do niego płacząc, cichutko, nie słyszalnie, w sobie.
Złożyła na jego chrapach dłuugi pocałunek.
- Niech więc będzie. Jeżeli jesteś w stanie zrobić to z taką ceną ... Ale wiedz jedno. Nie pozwolę, by Cię skrzywdzili. Choćbym ja miała oberwać, zostaniesz nietknięty.

Diomedes

Umiechnal sie nikle i odwzajemnil pocalunek. Podszed jeszcze blizej do Sonei i przytulil ja czule. Byl jej wdzieczny. Bardzo. Oparl leb o jej lopatke i stal nadal wtulony w ukochana.

//Nie mam znakow polskich\\