Puszcza

Gortadooey Lass

Zachowanie klaczy wydalo jej sie szczere. Podeszla wiec doniej mowiac sobie 'ryzyk-fizyk' Zrobila mlynek ogonem i zagadnela.
-Mroczno tu nieprawdaz? -przekzywila lekko leb.

Kalina

Rozejrzała się wokoło, mroczno nie było, ale ciemno tak
-Można by tak powiedzieć- odpowiedziała nonszalancko

Gortadooey Lass

- Jestem Gortadooey Lass... Ale mozesz to imie skracac jak chcesz. -odparla pogodnie.

Kalina

-A więc mogę mówić do Ciebie Las, las, las, Zwie się las a puszcza dla niej mroczna- mówiła głośno, jednak pod nosem -Kalina- przedstawiła się -Nie lubię gdy ktoś skraca- prychnęła

Gortadooey Lass

- Rozumiem... -skinela lbem- Moze byc Las... -kiwnela glowa.

Kalina

Rozgrzebała ziemię kopytem, w poszukiwaniu jakiś korzonków dawno nie jadła, była więc głodna. Zauważyła myszkę która patrzyła się ciekawie na rozgrzebane miejsce, odrzuciła ją od siebie kopytem, nie będzie jej przeszkadzać takie małe coś.

Storm

Źdźbła gęstej trawy ugięły się pod kopytami karej klaczy. Storm nie stąpała, Storm sunęła po podłożu, podążając prosto przed siebie. Zatrzymała się pod jednym potężnym drzewem i zębami zerwała fragment lichej kory z jego gałęzi.
"Dawniej stołowałam się w lepszych miejscach..." Pomyślała sarkastycznie, żując korę.

Cordias

W puszczy zjawił się i Cordias. Rozglądał się, jak zwykle chłodno, za kimś, z kim mógłby zwyczajnie porozmawiać. I może coś dodatkowego...? Pożyjemy, zobaczymy.

Wichura

Delikatny kłus powoli przechodził w stęp, gdy oczy klaczy ujrzały tajemnicza puszczę. Miejsce kojarzyło jej się z rodzinnymi stronami. Miała mieszane uczucia. Zaczęła coraz bardziej wchodzić w głąb, już nie było pojedynczych drzewek tylko prawdziwy las. Wszędzie mchy, które potraciły już kolor szmaragdowej zieleni i ustąpiły miejsca jesiennym liściom. Niedaleko siebie zobaczyła konia, w którego maści przeważał brąz.

Storm

Stukot kopyt ogiera zwróciła uwagę Storm. Zwróciła łeb w jego stronę, mierząc go uważnym i bacznym spojrzeniem. Już zdążyła poddać go ostrej krytyce, ale jej wynik pozostawiła dla siebie. Podrzuciła łbem, parskając cicho, chcąc zwrócić jego uwagę... na siebie.

Geronimo · Gość

Przykłusował powoli. Jego kłus zaczął prechodzić w stęp, aż w końcu szedł już wolnm krokiem rozglądając się po nieznanym mu dotąd miejscu. Wszedł głębiej w las. Tam spostrzegł małą grupkę koni. Mimowolnie na jego pysku pojawił się lekki, ledwozauważalny uśmiech. Był jakieś dziesięć metrów od nich. W tym miejscu stanął i przyglądał się otoczeniu z większą uwagą.

Cordias

A i on spostrzegł osobę, która zawitała niedaleko. Klacz.
Bardzo miło...
Jesienne liście przykrywały ziemię, kolory od żółci do ciepłych brązów okryły wszystko, co istniało. Wszystkie rośliny powoli zasypiały, przygotowując się do zimy.
Listki trzeszczały nerwowo pod jego kopytami, które zbliżały się powoli do tej osobliwej panny. Już po chwili stał blisko niej, nawiązując kontakt wzrokowy. Jego oczy - granat zmieszany z lodem, jak zwykle patrzyły tajemniczo i kusząco. Skłonił nieco łeb, po czym szepnął głosem przyprawiającym o całkiem przyjemne dreszcze. - Bonjour, mademoiselle. Czy mogę poznać Twe imię? - spojrzał w jej oczy, uśmiechając się niebezpiecznie. - Ach, gdzież moje maniery, winienem przedstawić się pierwszy... Cordias. - kojący, nieco chrapliwy głos ogiera owinął jej uszy, niczym jedwabny szal.
Na nikogo innego nie zwrócił uwagi.

Wichura

* Do kogóż to było, jeśli można wiedzieć panie Cordias ? *

Cordias

// do Ciebie... //

Wichura

Gdy tylko pierwsze liście skrzypnęły pod kopytami brązowego odwróciła łeb w jego stronę. Nie należała do osób, nie zwracających uwagi na otoczenie. Nawet jeśli nikogo nie znała, wolała mieć pewność, iż nic jej nie zrobią. Bacznie spoglądała na ogiera, wyglądał na młodszego od niej, lecz wygląd to jedno, a wiek to drugie.
- Mnie zwą Wichura.
Odparła. Jedna z jej warg powędrowała ku górze.