Strumyk

Bucefał

Widział co prawda jak klacz kłusuje w jego kierunku, jednak jakoś fakt zderzenia go zaskoczył. Znalazł się na ziemi,leżąc na boku. Trzepnął głową, natychmiast się pozbierał i spojrzał z dezorientacją na zamachowca. Odsunął się o dwa kroki i spojrzał na klacz jeszcze z góry, bo nie zdążyła jeszcze wstać.

Agnese

Fakt, że ktoś spogląda na nią z góry nie był zbyt przyjemny. Spróbowała wstać, ale zaraz się przewróciła. Nie mogła złapać równowagi. Za drugim razem to samo. Coś skutecznie odbierało jej możliwości wstania. Za trzecim razem już nie próbowała. Ułożyła się tylko wygodniej, tak żeby jej brzuch nie znajdował się na widoku. Dalej jednak wyglądała na zdezorientowaną. Jak dziecko zagubione w gęstej mgle. A jedyne co widziała to zamazana postać ogiera.

Bucefał

Nie skomentował w żaden sposób tych marnych prób zebrania się z ziemi. A przecież nie mógł przejść nad tym obojętnie, skoro też brał udział w wypadku.
- I kto tu teraz na kogo wpadł? - spytał uśmiechając się ironicznie. - Pomóc ci? - spytał.
Nie zadał idiotycznego pytania "nic ci nie jest?" bo jeżeli klacz nie wstawała to raczej coś jej było.

Agnese

- Jeśli byłbyś na tyle miły... - powiedziała ni to ironicznie, ni to miło. Jej ton wypowiedzi wydawał się bezbarwny. Jakby nie wiedziała co mówi, jakby coś kazało jej tak powiedzieć. A wszystko wyglądało zupełnie tak jakby jej dych opuścił ciało i przyglądał się temu wszystkiemu z góry przy okazji kontrolując ją samą. Tylko dlaczego? Czy to była jakaś gra?

Bucefał

Na jego chrapach pojawił się ironiczny uśmiech. Jednak inaczej niż można by sądzić postanowił nie pastwić się nad nią. Wbił kopyta w trawę i pochylił się ku ziemi. Teraz znalazł się bark przy barku obok klaczy. Wsunął swój łeb pod jej, oparł się o nią spróbował wstać, jednocześnie podnosząc ją ze sobą.

Agnese

Gdy poczuła go obok siebie coś ją ukuło w serce. Było to takie dziwne uczucie. Na pewno nie miało nic wspólnego z trzepotaniem motylich skrzydeł w brzuchu. Raczej z bólem złamanego serca.
Dopiero gdy już stała zauważyła dlaczego wcześniej nie mogła tego zrobić. Nie wiedziała jak to się stało, ale jedna z jednej z przednich nóg cienką stróżką płynęła krew. Jej krew. Prawdopodobnie uderzyła się gdy wpadła na Bucefała, a raczej coś ją na niego wepchnęło.
Instynktownie uniosła okaleczoną kończynę do góry. To nie było zbyt wygodna pozycja. Wcześniej musiała mocno opierać się na wszystkich kończynach. Musiała być zawsze gotowa do ucieczki... bądź pogoni. A co teraz może? Praktycznie nic, bo bieganie o trzech nogach zdecydowanie odpada.
Poczuła się jak dama w potrzebie. Bardzo dziwne porównanie, bo zawsze sama o siebie dbała.
Brakuje tylko mojego rycerza, pomyślała ironicznie i spojrzała na Bucefała.

Bucefał

Ucieszył się, że udało mu się jej pomóc. Czasem może być altruistą, co mu szkodzi.
Nie zdążył odsunąć się od klaczy, bo coś przykuło jego uwagę. Czerwona powiększająca się plama na jej nodze i kilka czerwonych kropel wsiąkających w trawę.
Krew.
- Uu - mruknął. - Dasz radę chodzić?- spytał w końcu robiąc dwa kroki wstecz.

Agnese

- Oczywiście, że dam. - powiedziała starając się stanąć pewnie i dumnie co zaowocowało tym, że zaczęła się chwiać. Nie umiała chodzić o trzech nogach, więc szczerze wątpiła, że uda się jej gdziekolwiek dojść. Taa, poradzę sobie... Najwyżej się znowu przewrócę i nie wstanę, pomyślała i nagle odechciało jej się gdziekolwiek iść.

Bucefał

- Tak, no właśnie widzę - parsknął i uśmiechnął się lekko. Pewnym,wdzięcznym krokiem ruszył przed siebie rozglądając się po polanie sąsiadującej ze strumieniem, jakby czegoś szukał.Oczy miał wlepione w trawę.
Nie znał się specjalnie na ziołach, był szpiegiem nie uzdrowicielem. Ale znał kilka ziół o zastosowaniu leczniczym, jeszcze z czasów gdy był koniem zniewolonym.

Agnese

Przyglądała mu się tak jakoś z zaciekawieniem, kiedy bez większego celu błądził wzrokiem po trawie. Nie wiedziała czego szukał i dość mało ja to obchodziło. Chciała się tylko jak najszybciej wydostać z tej niezręcznej, dla niej, sytuacji. Tylko że tak: odejść nie mogła, odlecieć tym bardziej, bo nie była ani pegazem ani jednorożcem. W takich chwilach aż żałowała, że nie ma skrzydeł czy chociaż tego zwalonego rogu. Ale z drugiej strony, jak ona musiałaby z tym czymś wyglądać? W ostateczności stała delikatnie się chwiejąc i dalej przypatrywała temu co Bucefał robił... cokolwiek by to nie było.

Bucefał

Jeszcze przez jakieś dwie minuty błądził bez widocznego większego celu z wzrokiem wbitym w trawę przed sobą.W końcu zauważył czego chciał, pochylił się i zerwał kilka roślinek. Po czym ruszył w drogę powrotną w kierunku Agnese, już bez większego zainteresowania trawą.

Agnese

Patrzyła na Bucefała z rosnącym zaciekawieniem. I to wcale nie dlatego, że mógł zachowywać się dziwnie, a raczej dlatego, że bardzo jej kogoś przypominał. Można by powiedzieć, że byli identyczni!
Dziwne uczucie w sercu znowu ją dopadło, coś ścisnęło jej gardło i nagle jej oczy zaczęły się szklić. Nie! Nie mogła pozwolić sobie na chwilę słabości w obecności tylu koni! Znów tylko potrząsnęła łbem, tym razem mocniej, aby odpędzić od siebie wszystkie niepotrzebne uczucie. Oby tylko nikt nic nie zauważył.

Bucefał

//teraz dopiero zauważyłem,że masz słowa piosenki w awie xd//

Kłusem powrócił na swoje poprzednie miejsce w pysku trzymając zerwaną roślinę. Przyjrzał się z dziwną miną Agnese. Mruknął coś pod nosem i zrobił krok w tył. Upuścił zebrane rośliny na ziemię obok Agnese.
- To powinno pomóc. - powiedział wskazując ruchem łba na jej kończynę. Zawahał się jeszcze przez chwilę po czym odszedł o kilka kroków w stronę strumienia.

Agnese

Czuła, że się chwieje, że jeżeli zbyt gwałtownie się poruszy to się przewróci i znów będzie leżeć jak długa. Ale najbardziej nieznośną myślą była chyba ta, że ktoś się nad nią lituje i jej pomaga.
Nie potrzebowała litości! Zawsze sama sobie radziła, a przez jeden głupi wypadek stała się kaleką. No, nie na trwałe, ale na pewno na jakiś czas.
Nim się obejrzała kary ogier stał między nią a strumieniem. Pod swoimi nogami zauważyła jakieś dziwne zioła. Nie do końca wiedziała o co chodzi, przez jakiś czas żadna informacja do niej nie docierała. Ma to zjeść?
Ostrożnie pochyliła głowę starając się wyglądać dostojnie, poważnie i jednocześnie przerażająco. Powąchała przyniesione przez Bucefała zielsko i szybko się zreflektowała. Znała te zioła. Tym samym leczyli ją ludzie, kiedy wpadła na ogrodzenie elektryczne, abo gdy przeskakując przez płot raniła nogi. Jedno było pewne: Nawet przez myśl jej nie przeszło, żeby znów to zielsko wziąć do pyska.

Bucefał

Nieznacznie odwrócił łeb w jej stronę, żeby sprawdzić jej reakcję. Bez większego poruszenia stwierdził, że Agnese nie ma najmniejszego zamiaru wziąć znalezione przez niego zioła. Wzruszył mimowolnie barkami, To był jej wybór. Mogła dojść do siebie wolniej lub szybciej. Wybrała drogę okrężną. Nic w tej kwestii nie mógł zrobić. Albo przynajmniej tak mu się wydawało.