Mroczny las

Al-Hattal

Spojrzała po raz pierwszy na Dalię nieco zdziwiona, że ta mimo wszystko chce z nią iść dalej. Odwzajemniła uśmiech karej i ponownie spuściła łeb. Dziwnie było jej znów rozmawiać z kimś, ale postanowiła się przełamać, bo skoro wróciła tutaj, to nieuniknione było spotykanie innych koni. - Wiesz, Dalio, mam propozycję, zapomnijmy o tym co było wcześniej i rozmawiajmy jak gdyby nigdy nic, dobrze?- To powiedziawszy uśmiechnęła się ponownie i machnąwszy ogonem odpędziła kilka much, które usiadły jej na zadzie. Uznawszy zadane pytanie za retoryczne, gdyż wyczuła zgodę Dalii postanowiła wcielić w życie swój plan. - Więc...co tutaj robisz, w tym strasznym lesie? Wiele koni boi się tutaj przybywać w pojedynkę lub nawet z kimś... Co Cię tutaj sprowadza?- Spytała zaciekawiona. Klacz nie wyglądała jej na żadną ze stada KK dlatego zaciekawił ją powód złożenia wizyty w tym miejscu przez Dalię.

//No problem, mi tez wena zbytnio nie dopisuje po długiej przerwie bez forum, ok koniec offa :) //

Arcadia

Powolnym, lecz, delikatnie mówiąc, przestraszonym wzrokiem powędrowała, od zacienionego drzewa do.. No, właściwie, nie było dużo widać, oprócz ciemności. O, tak, to było to miejsce, którego tak długo szukała, mimo, że nie przepadała za strachem i nie zwykła się bać, szczególnie miejsc, w których wiele koni odbiło swe kopyta. Stąpając ostrożnie, przeszła pod zwisającymi zaroślami, jednocześnie uważając, aby nie wdepnąć na żadną okropną rzecz. Lekkim krokiem przeszyła oczami ciemność, dostrzegając w oddali miejsce rozświetlone promieniami słonecznymi. Podbiegła tam jak najciszej, znalazła wygodne miejsce pośród wielu krzaków i ,,padła" na nie, wznosząc wyniośle głowę. W lesie zapadła cisza, a klacz czekała, aż ujrzy na horyzoncie sylwetkę innego konia. Zaczęła ogarniać ją coraz większa ciemność, powieki zaczęły się zamykać, a w głowie wirowały skłębione myśli z całego dnia. Bo przecież dziś wydarzyło się tak wiele...

Nassira

W chwilę po Arcadii do lasu przybyła Nassira. Delikatna budowa klaczy zdradzała, że w jej ciele płynie krew arabska. Do tego subtelny, nieco szczupaczy pysk, a do tego wysoko noszony ogon. I wszystko wiadomo.
Poruszała się kłusem. Długie włosie jej ogona i grzywy falowało na wietrze rytmicznie. Była zadbana. Wręcz błyszczała w słońcu, jakby to ona promieniowała światłem. W rzeczywistości jednak po prostu odbijała promienie słoneczne. Ot, co.
Zauważywszy nieznajomą sobie klacz, nadstawiła uszu i podeszła ku niej niespiesznie.
- Witam, witam. - Odezwała się, zatrzymując się kilka metrów od Arc. - Jak ci na imię, moja droga? - Zagaiła. Jej głos był głęboki, uwodzicielski. Nie miała zamiaru uwieść nieznajomej, broń Boże! Tak po prostu brzmiało każde jej słowo - jak pieśń upadłego anioła, kolekcjonującego kochanków.
No cóż. Bywa.

Arcadia

Klacz wstała pospiesznie, otrzepując z siebie resztki ściółki leśnej. Stanęła na równe nogi, próbując wyglądać jak najpiękniej, lecz czy to się jej udało? Nieznajoma wydała jej się sympatyczną klaczą i mimo swej nieśmiałości, Arcadia chciała jak najszybciej nawiązać kontakt. Uśmiechnęła się elegancko. Próbowała być tajemnicza, ale po co? Właściwie sama nie wiedziała! Bardzo chciała poznać kogoś nowego, mocno pragnęła mieć przyjaciółkę czy kompana. Zapatrzyła się w klacz, wspominając pierwsze chwile swojego życia. Głos wydał jej się delikatny, aż chciało się go słuchać godzinami.
-Dzie... Witam! - przybliżyła się odrobinę do towarzyszki. -Mówią mi Arcadia. A ty, jak cię nazywają?

Nassira

Na jej pysku pojawił się delikatny, zwiewny uśmieszek. Ledwo można było go zauważyć, jednakże nie zrobiła nic w kierunku poszerzenia go. Jeszcze nie.
- Nassira. - Przedstawiła się po prostu. Przechyliła łeb na jedną stronę, lustrując nieznajomą ciekawskim spojrzeniem. - Do jakiego stada przynależysz? - Zagaiła, majtając ogonem raz po raz, by przegonić uciążliwe owady wszechobecne w tym miejscu. - Ja jestem samotniczką. - Zdradziła, jakby była to największa tajemnica stworzenia. No cóż, kto do końca pozna zawiły umysł siwej?
Potrząsnęła łbem, mrużąc oczy w słońcu, które przedzierało się uporczywie przez gęste konary drzew. Nie przepadała za lasami. Czuła się uwięziona. Przytłaczająca obecność ogromnych pni denerwowała ją. Wolała otwarte przestrzenie. Stepy, łąki... Tam przynajmniej można było pogalopować w dal bez jakichkolwiek ograniczeń. Tutaj trzeba było uważać. Na wszystko. Na zwalone pnie, zdradzieckie rowy... Ogółem nieprzyjemnie. Ale takie było odczucie Nassiry. Tylko jej. Może ktoś inny ubóstwiał takie ciemne bory.

Agnese

Wolno przemykała się pomiędzy drzewami. Pomimo iż jej maść była siwa, niestety nigdy nie będzie już tak śnieżnobiała, doskonale maskowała się w otoczeniu. Ten Mroczny Las był dla niej jak dom.
Uszy postawione "na baczność" wychwytywały każdy, nawet ten cichutki szmer. W krzakach łasica, na którejś gałęzi ciemna sowa. Dla niektórych ten teren mógłby wydawać się straszny, przygnębiający. Ale nie dla Agnese. Nie dla kogoś, kogo umysł wypełniają właśnie takie krajobrazy, gdzie co chwila ktoś kogoś zabija. Tak, rozlew krwi nie był jej obcy.
Dlaczego tu przyszła? Może dlatego, że liczyła na chwilę samotności bez jakiejkolwiek innej obecności. Musiała przemyśleć to i owo a towarzystwo rozbrykanych ogierów czy klacz na pewno by jej w tym nie pomogło. Zachować dystans do wszystkich. Taaa... normalnie jak moje motto.

Milky

Milky biegł kłusem przez mroczny, ponury las. W ciemnościach łatwo było potknąć się, a nawet skręcić sobie kark, jeśli nie widziało się, ziemi, po której się stąpa. Jednak mroczne serce lasu nie mogło wyrwać z niego okrzyku strachu. Biegł dalej przeskakują wystające korzenie. Widział niewiele, ale wystarczało mu to. Wszystkie mięśnie jego ciała zgrywały się ze sobą w tym biegu, a Milky cieszył się ruchem i jego bezmyślnością.