Ciemne Morze

Pegaz

Odpowiedział jej spokojnym, dżwięcznym śmiechem, którego dawno nikt od niego nie słyszał.
- Ty też jesteś pierwszą osobą,którą spotkałem od pewnego czasu, i moje wrażenia są podobne - zrewanżował się jej i mrugnął jednym okiem.

Whisper

Znów cicho się zaśmiała, mrużąc czarne oczy.
-Miło mi to słyszeć. - odpowiedziała, uśmiechając się nikle w jego stronę.
Nie sądziła, że w czasie tej podróży spotka kogoś, kogo polubi. Jednak chyba się pomyliła.

Pegaz

Odpowiedział jej uśmiechem i machnął energicznie ogonem. Kolejna fala zalała mu kopyta, zabierając z sobą piasek. Wiatr był silny i raczej chłodny, ale pozostał niewzruszony na warunki atmosferyczne.
- Może przejdziemy się wzdłuż plaży? - zaproponował nadal z lekkim miłym uśmiechem.

Whisper

Klacz usłyszawszy jego słowa odwróciła energicznie głowę w stronę ogiera. Postawiła uszy na sztorc, zastanawiając się przy tym.
-Dobrze. - odpowiedziała w końcu, lekko się uśmiechając.

Pegaz

Uśmiechnął się i ruszył niezbyt szybkim tempem naprzód plażą. Pysk miał zwrócony w stronę morza. Machał rytmicznie ogonem z boku na bok. Rzadko używał szybszego tempa,rzadko wracał do dawnych przyzwyczajeń, chociaż czasami trudno było się oprzeć pokusie. Obejrzał się za Whisper.

Whisper

Cóż miała zrobić? Poszła za nim. Choć szczerze mówiąc, korciło ją żeby pobiegać, bo to była jedna z rzeczy, które kochała robić. Tak samo, jak kochała burze.
Uśmiechnęła się lekko do ogiera, równając z nim krok.

Pegaz

Odpowiedział jej uśmiechem. Biegli przez chwilę równo bark przy barku. Pegaz co kilka kroków zerkał na morze. Wiatr szarpał mu grzywę, czasami sypał w oczy piaskiem. Morze i wiatr - dwa jego żywioły. Po pewnej chwili nieoczekiwanie wyprzedził ją o pól długości ciała.

Whisper

Przez cały czas szła brzegiem morza z uśmiechem na pysku. Miło jest znaleźć jakąś bratnią duszę.
-Mówiłeś, że należysz do Szalejącego Wiatru. A jaką pełnisz tam funkcję, jeśli mogę zapytać? - odezwała się po chwili ciszy, która zaczęła ją męczyć.

Pegaz

- Jestem tam póki co Strażnikiem - powiedział. Co prawda sprawdziłby się na każdej randze , ale do spraw stadnych i do rang podchodzi poważnie i starał się jak najlepiej spełniać swoje obowiązki. - A ty na jakiej jesteś randze? - spytał spoglądając w jej stronę. Kilka pasm z grzywy zakryło mu jedno oko.

Whisper

Uśmiechnęła się, po czym zaśmiała.
-No, to oboje bardzo lubimy pilnować granic. - machnęła kilka razy ogonem.
Spojrzała na niego, nadal się uśmiechając.

Pegaz

Szerszy uśmiech pojawił się na jego chrapach. Zwrócił łeb ku klaczy, spojrzał na nią,a potem zerknął na morze,jakby nie mógł oderwać od niego wzroku.
Iloraz inteligencji starczał mu na tyle, żeby wydedukować jaka jest jej ranga. Też strażnik.
- Ja ogólnie lubię być przydatny. - odpowiedział. Och, nie, nie był typem,który do wszystkich leci by im pomóc , ale jeśli ma jakiś obowiązek można na nim polegać.

Whisper

Szła przez cały czas wpatrzona przed siebie. W pewnym momencie zaśmiała się tylko.
-A ja nie lubię się nudzić. - odpowiedziała, zerkając na niego kątem oka.

Pegaz

Zaśmiał się dźwięcznie i wesoło. A on? Przeszkadzała mu nuda? Czy ją w ogóle odczuwał? Chyba nie.
Chociaż czasami myślał, ze jest uciążliwy dla siebie i dla otoczenia.
- Więc mam nadzieje, że nudzić się nie będziesz - odpowiedział i zamyślił się na chwilę. A potem przyśpieszył z żywego stępa do wolnego kłusa i spojrzał na klacz trochę wyzywająco. Chyba miał w sobie je/szcze nutkę rywalizacji wpojonej mu przez ludzi i całe pokolenia udomowionych koni

Whisper

Zaśmiała się cicho, po czym wbiła wzrok przed własne kopyta, zamyślając się na chwilę. Po chwili, wyrwał ją z zamyślenia znajomy dźwięk. Klacz podniosła głowę i spojrzała na ogiera, z lekko podniesionym łukiem brwiowym. Czyżby chciał się sprawdzić?
Klacz uśmiechnęła sie łobuzersko po czym odbiwszy się od podłoża tylnymi kończynami w mgnieniu oka znalazła się koło ogiera, a następnie robiąc wielkiego susa, wyprzedziła go.
-Tylko spróbuj za bardzo nie odstawać! Nie lubię biegać sama! - rzuciła do niego przez bark i pognała przed siebie.

Pegaz

Za nią rozległ się jego śmiech.
Dawno nie biegał. Diabelsko dawno. Jednak nie było to coś,co się zapomina. Bryknął więc i wyrwał się do przodu. Wysoko podnosił kopyta. Nie był specjalistą od biegów, zawsze był dobry w skokach. Ale kiedyś też się biegało. Szybko zrównał się z nią. Nie chodziło mu o rywalizację, tylko o to, że biegnie, że żyje.. Jego kopyta ledwo dotykały piasku jakby zaraz miał się poderwać do lotu. Nie patrzył na Whisper, patrzył przed siebie. Cieszył się z biegu.
Spojrzał przed siebie. Przed mi wyrósł gruby pień drzewa, wyrzucony przez morze, długi na kilka metrów. Pegaz uśmiechnął się i przyśpieszył. Starał się nie myśleć o jego ostatnim skoku, który zakończył jego lot i czas jego szczęścia. Wyrwał się do przodu w zebranym galopie by zwolnić do kłusa tuż przy sponiewieranym przez morze drzewie.