Prerie

Thorn

- Tak, z pewnością interesują mnie te słodkie kobyłki - rzekł, a jego głos przepełniał sarkazm. - Cóż, gdyby tak było, racz zauważyć, nie stałbym tutaj z tobą - dodał. Na wzmiankę o stadzie nawet nie drgnął. Wywnioskował już z odnoszenia się klaczy do niego, że może się spodziewać takiej odpowiedzi. - Och, jak miło - mruknął bez entuzjazmu. Do jego nozdrzy dotarł zapach nowego konia. Z pewnością była to klacz. Odchylił się do tyłu, przechylił łeb do tyłu i spojrzał na siwą klacz, stąpającą równo po stepie. Zmrużył lubieżnie oczy. Każdy jej krok był miękki, mięśnie klaczy płynnie poruszały się pod białą sierścią. Potrząsnął łbem i przeniósł puste oczy na rozmówczynię.

Spieniona Fala

Za to ona ją dostrzegła. Nie szukała jej o dziwo, a jednak znalazła. Los potrafi nieźle zamieszać. Stanęła na chwile, jej grzywa i ogon targane wiatrem opływały jej sylwetkę niczym jedwabny szal. Klacz patrzyła na nich przez chwilę w milczeniu, po czym przerwała je głośnym pozdrowieniem. Skinęła głową ledwo zauważalnie. Ogier i dwie klacze, z tej odległości już to dostrzegła.
To swoi. Nie miała już wątpliwości, choć jeszcze ich nie czuła.
A wśród nich ona.
Córka Tvetto i Agray.
- Salve. - przywitała ich. Jej głos był złudny, dawał poczucie tego, czego czuć się w jej obecności nie powinno - bezpieczeństwa.
- Spieniona Fala. - dodała po chwili, uprzedzając ewentualne pytania.

Thorn

- Witaj, Spieniona Falo - odrzekł miękkim głosem, przez chwilę błądząc przepełnionymi pustką ślepiami po jej ciele. - Thorn - przedstawił się. Tak, jego imię do niego pasowało. Kolec, kolec. On też czasem - hmm, może nie czasem - kuje. I to dość mocno. Szczególnie odczuwają to dobre koniki. Chociaż ostatnimi czasy ogier jakoś nie miał ochoty na porwania i tortury. Zaiste, dziwne.

Nadya

Zarzuciła łbem. Stanęła z nim oko w oko.
-Pozory mylą. - skwitowała. Mogła okazać się równie infantylną istotką jak inne klaczki. W sumie Nadya najchętniej przeniosłaby swoje wysokie cielsko z powrotem na zimny step, gdzie nikt i nic nie będzie jej przeszkadzać spokojnie kontemplować nad ważniejszymi sprawami. Gdy siwa klacz przebiegła niedaleko ich, Nadya prawie nie zareagowała. Wkrótce dowie się, kto kim jest, komu należy się szacunek. Ale na razie zostawiła to dla innych, a sama uniosła wysoko łeb, żegnając zachodzące słońce i mrużąc oczy od chłodnego wiatru dmuchającego prosto w jej brązowe ślepia.

Agresja

Gdy klacz się zbliżyła Podniosła łeb przełykając wysuszony kłos... -Spieniona Fala - Powturzyła w myślach... Może i jej się obiło o uszy ... - Agresja- odpowiedziała tym samym na starcie z nieznajomą klaczą...

Thorn

Przechylił łeb, zastanawiając się, na której klaczy skupiać najwięcej uwagi. Trudny wybór. Chociaż jego myśli kręciły się wokół Nadyi i Spienionej Fali. Agresja albo nie miała w sobie nic pociągającego, albo ukrywała to pod podobną maską, jaką "nosił" ogier. Kiedyś powinien ją poznać. O tak. Grzebnął kopytem w ziemi. I znów pył uniósł się w powietrze. Tym razem podmuch wiatru uniósł go wyżej, między głowy koni tak, że ogier machinalnie zmrużył oczy, a następnie poniósł w dal. Tylko na moment skupił uwagę na migoczących promieniach słońca odbijających się w oczach Nadyi. Wbił wzrok w pustkę przed jego łbem.

Spieniona Fala

Złość jaka wybuchła w jej wnętrzu ujawniła się jedynie poprzez lekkie strzepnięcie uchem, jakby przysiadła na nim mucha.
- Zgubiłeś coś może, że się tak gapisz jak sroka w gnat? - spytała klacz. Co to się porobiło z tym stadem ? I kiedy to się zaczęło ? Czy to właśnie ten przykład z góry o jakim słyszała niegdyś ? Weteranka uniosła głowę w dumnej pozie i strzepnęła ogonem. Jej oczy w przeciwieństwie do oczu Thorna błyszczały życiem, ale też i przepotężnym smutkiem oraz gniewem.
Od tego odciągnął ją głos Agresji, obrzuciła klacz spojrzeniem mówiącym conajmniej, iż ma z nią do pogadania.

Nadya

-Nikt ważny. - mruknęła mimochodem. Przedstawiać się? Jak wszyscy to wszyscy! Prychnęła sama do siebie po czym wystartowała do galopu ze stania. Pod jej kopytami zakurzyło się porządnie. Sylwetka klaczy oddalała się stopniowo od zgromadzonych. Wolność, spokój... Tak, tego jej było teraz potrzeba.
*nmmt*

Thorn

Nie odpowiedział nic, tylko obrzucił Spienioną Falę wymownym spojrzeniem. On pytał siebie co porobiło się z tym światem. Czy nie można normalnie, spokojnie popatrzeć na - cóż, trzeba przyznać - bardzo urodziwą klacz? Widać czasy się zmieniają. Dźwięcznie wywijał ogonem w powietrzu, odganiając od zadu muchy. Ach tak, kolejne przeciwieństwo Thorna. Ileż klaczy w tej krainie jest drobnych i siwych?
Spojrzał na Nadyę, a w jego spojrzeniu górowała obojętność i chłód. Ledwo ją poznał. Sądziła, że przejmie się jej odejściem?

Agresja

rozszyfrowała dość dziwne spojrzenie SF - Coś nie tak? - wycedziła w jej stronę... Czyżby kolejna osoba chciała poużalać się nad nią za to że nie jest taka jaką wymarzyła sobie Agrayanelle? Agresja miała tego już dość... Fakt April pomogła jej rozwiązać problem... Nie była już "maszyną do zabijania i podłym kucykiem", jednak ile można się czepiać o to samo?

Spieniona Fala

Odwzajemniła mu się spojrzenie o tyleż dumnym co wściekłym. Wszak gorąca krew wrzała w jej żyłach i Spieniona nigdy specjalnie nie zabiegała, by ją ostudzić.
Wcześniej można było przynajmniej spokojnie przegalopować przez tą krainę... Jej myśl się urwała kiedy nagle przypomniała sobie szaleńczy galop po plaży, uczucia, pustkę. Nie, dawniej nie zawsze znaczy lepiej.
Obrzuciła ogiera spojrzeniem zastanawiając się od kiedy tu jest i na ile można mu zaufać. Lekki podrostek - oceniała beznamietnie. Ciekawa była jak bardzo stał za przywódcami. Czy znał poprzednich ? A skoro już o tym mowa, spojrzenie zmrużonych oczu przeniosło się na Agresję.
Po raz pierwszy na jej pysku zatańczył cień uśmiechu.
- Wiele rzeczy. Niedawno się dowiedziałam. Przykro mi. To byli najlepsi zastępcy, a potem przywódcy jakich miałam. Chociaż nie. Jeszcze Enebriett - uśmiechnęła się krzywo - Kendra i kilka innych koni z Początku możeby im dorównało. A raczej na pewno, ale ... Nieważne. Musimy porozmawiać. Nie teraz, nie zaraz. Ale z pewnością. - obrzuciła bacznym spojrzeniem tym razem Agresję. Czy jest taka jak matka ? A moze bardziej do ojca podobna ?
- Wiecie może, co się u licha, wyrabia teraz w KK? - pytanie zadała bezpośrednio, do obojga.

Thorn

- Co? Uhm, przywództwo objął syn dawnego przywódcy i bliska znajoma przywódczyni. Szerzą się porwania, tortury - i gwałty. Machnął ogonem. Westchnął cicho, mierząc wzrokiem obie klacze. - I, doprawdy, inaczej wyobrażałem sobie Krwawy Księżyc. Brakuje w nim zgrania - ocenił, patrząc wymownie na klacze. Jak mógł się z nimi zgrać skoro nic o nich nie wie? No właśnie, brak spotkań między członkami. Wolą poznawać dobre duszyczki, a potem je torturować... Przewrócił oczami, a następnie je zmrużył.

Agresja

Znowu Agresje zalała fala niezmiernego bólu... Przez dłuższą chwile odjeło jej mowę... Milczała... Ból rozprzestrzeniał się po każdej z zywych komórek klaczy. To było najgorsze uczucie jakie gnębiło klacz od momentu w którym straciła rodziców... Była taka młoda... - Tak... Mnie także jest ciężko, zresztą jak wielu członką stada... Zapewne większość już się pogodziła z faktem że... - znowu się zacięła... Miała być silna emocjonalnie tak jak Agrayanelle oraz fizycznie jak Tvetto, ale myśl o tym co zaszło w lesie rujnowałą całe jej dotychczasowe życie... - ... nie żyją, ale ja nadal nie mogę i chyba jeszcze długo się z tym nie pogodzę - udało jej się wycedzić te kilka zdań przez przeszywający jej ciało ból ... Tak bardzo chciałaby ujżeć teraz Agray i Tvetto...

Thorn

To doprawdy słodkie. Jakim sposobem Agresja znalazła się w stadzie? Ach, no tak, była córką dawnych przywódców. To wszystko wyjaśnia. I dlaczego dostała tak nie pasujące do jej - przedstawianego teraz - charakteru? Albo była użalającą się nad sobą siwką, albo na taką się kreowała. Jednak w obu przypadkach nie wzbudziła w Thornie pozytywnych - lub nie negatywnych - skojarzeń. Spojrzał na nią pustymi ślepiami, a w jego spojrzeniu dominowało politowanie. Tvetto i Agrayanelle musieli być kimś, aby zostać przywódcami, a Agresja widocznie nie odziedziczyła tego po nich. Wręcz bezcześciła pamięć o nich w innych członkach Krwawego Księżyca, którzy znali dawną dominującą parę. On jednak nie mógł tego powiedzieć, gdyż osobiście ich nie znał. Być może jego wnioski znów okażą się mylne? Kary miał taką cichą nadzieję. Chciał, by klacz nie okazała się hańbą dla stada, do którego dołączył.
Parsknął cicho, odrzucając w bok pysk. Grzywka opadła mu między uszy. W ostrym świetle wyraźniej zobaczył obie klacze. Spieniona, cóż, ją można było nazwać śnieżnobiałą, ale druga klacz sierść miała dziwnie pożółkłą. I - co więcej - nie wyglądało to naturalnie. Grzebnął kopytem w ziemi. Cóż go obchodzą maści innych koni? Zaczął intensywnie myśleć o czymś innym.

Agresja

Jej ciemne kruczoczarne ślepia, które odziedziczyła po Agray spotkały się z oczami Thorn'a, sama nie wiedziała czemu ale czuła do niego w pewnym stopniu obrzydzenie... Koń całym swoim zachowaniem mowił jaki jest... "Podłym kucykiem" chcącym czynić zło... Na tym nie polegało bycie w stadzie KK ... Wiedziaa dobrze ze ogier jest nowy w stadzie, aby został zaakceptowany musi się czymś wykazać, narazie na jej oko wykazywał się, owszem ale głupotą i irytacją innych a już napewno Agresję... Patrzyła na niego swymi na pozór przepełnionymi bólem i żalem oczami... Po chwili zmieniły się w przepełnione gniewem płonące ślepia "diabła" ... Nie zamierzała nic mowić... Nie zamierzała wchodzić w rozmowe z kims tak irytującym jak Thorn.